نمی دانم در آن جایی که تو هستی..

  کی صبح می شود، کی شب؟

  و یا فاصله ی اذان صبح تا اذان مغرب چقدر است؟

  و حتی نمی دانم گرمای تابستان امان شما را هم بریده است یا نه؟

  اما آقای من

  ارباب من

  سرور من

  این جا که منم..

   ۱۶ ساعت طول می کشد تا سحرمان افطار شود،

  و یا گاهی آنقدر گرم می شود که تشنگی جگرمان را می سوزاند!

  شکایتی نیست..

  امر امر خداست،روزه ها را می گیریم؛

  اما جان مادرت این سه چهار جمعه را بی خیال شو ،

  و لطفا ظهور نکن،

  چون نایی برای جنگیدن نخواهیم داشت!!

    امشب..

    دلم می خواست پول دار بودم،

    و می توانستم یک سفینه ی اختصاصی بخرم و بروم کره ی ماه..

    و روی ماه ِ ماه را ببوسم،

    و بگویم چقدر از آمدنش خوشحالم!!

..عید فطر مبارک..

   با این همه خون مذهبی که در رگ من تزریق کرده اند،

   اما هنوز بعد از ۲۸ سال درک نکردم این بلاد کفر دقیقا کجاست؟

   گاهی عده ای  همه ی دنیا "به جز ایران" را سرزمین گناه می دانند..

   و گاهی هم بعضی ها می گویند: آسمان همه جا آبی ست!

   به هر حال فرقی نمی کند مردمان یک شهر خدا پیغمبر سرشان بشود یا نه!

   یا حتی چه فرق می کند آسمان  شهرشان چه رنگی باشد؟

   آنجا که من خواهم رفت خدا همین خداست، من هم همین منم،

   و تو هم اگر خودت باشی همه جای دنیا یک رنگ خواهی بود!

زمان: دوم تا دهم شهریور ۹۱

مکان: جایی مثل همین جا..

         که هم خدا می تواند باشد، هم گاهی می توانیم کاری کنیم که نباشد!

  اعتراف می کنم:

  مهم نیست،

  آسمان در همه ی دنیا آبی باشد یا نباشد!

  مهم این است:

  گاهی به جایی سفر می کنی که پر از یاد خداست

  و همیشه نیم نگاهت به آسمان خواهد بود

  اما گاهی آنجایی که رفته ای اینقدر زمینی است

  که ۸ روز و ۷ شب یادت می رود حتی یک نگاه به آسمانش بیاندازی!

  .

  .

  .

  .

  .

  برگشتم!

 گاهی باید تمام خاطرات را مچاله کنی،درون کیسه ای سیاه بیاندازی و گره ای محکم و کور بزنی

 و آن را سر ساعت ۹ بگذاری سر کوچه تا جناب آقای سوپور ببرد !

 اما نمی دانی چه حالی می شوی وقتی یک ماه بعد همان جناب آقای رفتگر عزیز ،

 زنگ خانه ات را می زند و ماهیانه می خواهد !

 تمام آن زباله ها بازیافت می شود و دوباره محکم می خورد وسط حافظه ات!

پ ن:  مرا به جرم خاطراتی که با تو داشتم دستگیر کردند..

         هنوز دهانم بوی شعرهایت را می داد!

 از امشب..

 اینجا دقیقا همانی را می نویسم که روزش برایم اتفاق افتاده است!

کوتاه و موجز..

گفت ننویس تا همه نفهمند چه می کنی و چه بر تو می گذرد

من هم گفتم: چشم!

چشم به همانی گفتم که سال ها با گوش کردن به حرف هایش

چیزی جز ضرر نصیبم نشد.

اما باز هم گفتم: چشم!

       مطمئنم اگر من زودتر از نجمه زارع متولد می شدم،

       شاید نه به این زیبایی اما یک چیزی شبیه این شعر را می گفتم.

       به هر حال نزدیک ترین جمله به حال این روزهای من است:

شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشم خودت

کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد

وبلاگ دو نفر به چند نفر با مسابقه ی داستان نویسی به روز شد

منتظر حضور سبزتان هستیم

    وقتی خدا حوصله ام را ندارد،

    و فرشتگانش نه ثوابم را می نویسند نه گناهم را،

    هنگامی که عزرائیل هم مرا از لیست خود حذف می کند..

    و یا حتی شیطان هم بی خیال گول زدن من می شود؛

    و بدتر از آن این که آدم ها هم دیگر مرا آدم حساب نمی کنند!

    بهتر است گوسفند باشم..

    بلکه لااقل روز عید قربان قیمتی شوم!

پ ن:  گاهی به فکرم می زند کاش زلزله بیاید..

         و تمام شهر روی سر من خراب شود

          و سیمان و آجرهایش آنقدر روی من فشار بیاورند که..

         .

         . 

         .

         .

         خستگیم در شود!